توسعه صنعتی، كشاورزی و شهری دنیا در دهه‌­های اخیر فشار فزاینده­ای به منابع آب و محیط زیست وارد کرده است. سیاست­گذاری‌های ناقص، غیرسیستماتیک و ناهماهنگ و عدم توجه کافی به ابعاد اقتصادی، اجتماعی و کنش‌­های انسانی و مديريتی نامناسب این فشار را دوچندان کرده است. البته عدم قطعیت‌های موجود و تاخير در تصمیم‌­گیری­‌ها به همراه تغییرات اقلیمی به این مشكل افزوده است. لذا رسیدن به توسعه پایدار جهانی یک دغدغه بسیار مهم و پیچیده بین‌­المللی است و در این راستا دانشگاه‌های مهم تصمیم به تاسیس رشته و مراکز سیاست‌­گذاری و اقتصاد آب و محیط زیست کرده‌اند. در ایران نیز مساله آب و محیط زیست یک ابرچالش است که در یک تنیدگی جدی با سایر ابرچالش‌ها است. لذا حل مساله محیط زیست بالخصوص مدیریت منابع آب تنها یک مساله فنی نبوده بلکه حل آن منوط به اقداماتی از جمله اصلاح قوانین، تعرفه‌­ها، یارانه­‌ها و مالیات‌ها از طرف دولت و اصلاح الگوی مصرف، پذیرش کمیابی منابع، مسوولیت­‌پذیری مدنی در میان سایر اقدامات از طرف مردم می­‌باشد. بنابراین برای سیاست‌­گذاری و مديريت پایدار آب و محيط زيست بايد سیاست­‌های علمی، خلاقانه، مورد قبول اكثریت، تاب­‌آور، شفاف و قابل اجرا توسعه و تدوین شود. این سیاست‌ها از درون یک سازوکار گفتگو بین کنشگران واقعی با هدف درک مشترک از مساله، عاقلانه و منصفانه و با اجماع برای روش حل مساله ضمن آسیب­‌پذیری راهکارهای قبلی باید استخراج و با اراده قوی اجرا شوند. در دهه اخیر توجه به مقوله آب و محیط زیست در اسناد بالادست کشور مد نظر نظام حکمرانی بوده و جزء مسائل بسیار مهم برای توسعه دانش كاربردی سیاست‌گذاری كشور قرار گرفته است. برای این منظور تربیت نیروی انسانی با استعداد، علاقه­‌مند و توانمند در تفکر بین‌بخشی در سیاست­‌گذاری و اقتصاد آب و محیط زیست کشور ضروری است و دانشگاه‌های صنعتی علی‌رغم پیشتازی در زمینه فنّی و مهندسی در این موضوع مهم آنچنان که باید سرمایه‌­گذاری نکرده‌اند.